Wyspiański. Legenda.

Legenda jest jednym z najtrudniejszych do realizacji dramatów Wyspiańskiego. To dzieło, które powstawało sześć lat i nie zostało ostatecznie domknięte. Może być odczytywane jako zapis różnokształtnych dialogów, pieśni, ballad, strzępów rapsodów i magicznych zaklęć, które współistnieją obok siebie, wprowadzane przez autora jako kolejni uczestnicy tragicznego agonu.

Celem projektu jest zapisanie i wykonanie kompozycji muzycznej opartej na tekście Legendy II, w którym poza nakładającymi się na siebie lub współwystępującymi obok siebie dźwiękami, takimi jak  szum, hałas, krzyk, nawoływania i inkantacje, brzmi głos odsłaniający sens Logosu. „Brzmienia” określają stan zbiorowej podświadomości w takim ujęciu, w jakim przestawiał ją Stanisław Brzozowski, pisząc o „wielkim ciemnym ja zbiorowym”. „Głosy” traktujemy jako rejestracje stanów wyobcowania w świecie dźwięków – ujawniony indywidualny  głos jest zawsze „obcy” – jako zapisy wyrażające stany emocji i progi świadomości postaci dramatycznej.